نوشتن برای من درست مانند چرخاندن کلید در قفل در یک اتاق است.
لحظه ای است که به سراغ درونم میروم.
می نویسم و تمام هوای تازه در چهار دیواری درونم می پیچید.
می نویسم و هر بار در یکی از دالانهای پیچاپیج درونم را به روی دیگران باز می کنم.
آنچه را که می توانم قسمت کنم قسمت می کنم.
آنچه را که می خواهم در نهان خانه روح نگهدارم پنهان می کنم.
نوشتن برای من نوعی فرا فکنی است.
مانند پنسی می ماند که از شکاف روحم آنچه را که آزارش می دهد بر می دارد
و خارج می کند.
پلی است بین ناخود آگاه و خود آگاهم.
می نویسم و پرده بالا می رود تا تنها وجهی از وجوه درونم را به نمایش بگذارم.
نمایشی برای خودم. برای کسانی که مرا می خوانند.
بعضی ها مرا می شناسند و بعضی هم نمی دانند کیستم.
اهمیتی ندارد من مینویسم تا خوانده شوم توسط خودم، توسط دیگران.
امیر شیخ الاسلامی